“Om te kunnen rouwen heb je ruimte, tijd en erkenning nodig”

In zorg en bij mijn inzet als ouderling pastoraat in de kerk, heb ik gezien hoe ingrijpend het is om een geliefde te verliezen. Ook zag ik hoe langdurig rouwprocessen zijn. Daarbij zag ik de behoefte van de nabestaande aan voor hen herkenbare beelden, symbolen en rituelen. Alleen woorden schieten dan vaak te kort om troost te bieden. Tijdens de uitvaart wordt hieraan meestal ruim aandacht besteed, maar dan stopt het meestal, terwijl het rouwen doorgaat. Voor mij is het belangrijk dat de nabestaanden graag naar het monument van hun geliefde gaan. Ik hoop dat zij daar troost vinden, omdat zij, bij wijze van spreken, hun geliefde in het monument ontmoeten.